میدونم که میتونم

محبّت در گرو توجه به نعمت یا خدمت است.

یاد نعمت‏هاى خدا، علاقه ما را به او زیاد مى‏کند، چه نعمت‏هاى عمومى و چه نعمت‏هاى خصوصى.

نعمت‏هاى عمومى از قبیل باد، باران، خورشید، کوه‏ها، گیاهان، خوردنى‏ها،

آشامیدنى‏ها، همسر، فرزند، عقل، علم، زبان، چشم، گوش و سایر اعضا، نعمت شب و روز، خواب و بیدارى، آزادى و قدرت انتخاب و گرایش به خوبى‏ها و کمالات و تنفّر از بدى‏ها که هر کدام از این نعمت‏ها نباشد، زندگى بشر فلج مى‏شود.

راستى، اگر آب دهان ما شور یا تلخ بود، چه مى‏کردیم؟

اگر خداوند نعمت خواب و حتى غلطیدن در خواب را دو سه روز از ما بگیرد چه مى‏کنیم؟

نعمت‏هاى خصوصى، امکانات و استعدادهایى است که خداوند به هر یک از افراد بشر عطا کرده است و اگر انسان فکر کند مى‏بیند چه بسیار نعمت‏هایى که در اختیار اوست و دیگران به دلایلى از آن محرومند.

آرى، فکر کردن در نعمت‏هاى الهى، انسان را عاشق خدا مى‏گرداند و قرآن به این امر سفارش کرده است. «فاذکروا آلاءَ اللّه»

منبع : نظام آباد