پری دریایی
ملکه دریا، اینقدر بی ریخت؟!
مهدا جهانگیر- اواسط جولای 1842، وقتی جنتلمن انگلیسی و عضو گروه تحقیقات تاریخ طبیعی بریتانیا به نام دکتر «جی گریفین» به نیویورک رسید، چیز عجیب و غریبی همراه داشت؛ یک پری دریایی واقعی که تصور میشد در جزایر فیجی اقیانوس اطلس شمالی پیدا شده است.
جالب اینجاست که این داستان، در یک قرن و نیم گذشته با جزییات متفاوتی چندین بار تکرار شده و آخرین بار هم در خلیج فارس، جنوب ایران.
آخرین پری
فیلم پری دریایی ایرانی خیلی زود در اینترنت پخش شد. صیادان سحرخیز جنوب، پری دریایی را با تور ماهیگیریشان به دام انداخته بودند. البته خبرهای این چنینی در اینترنت خیلی زیاد است و معمولاً به خاطر موثق نبودن منبع خبر و تایید نشدن آن ها، توجه خیلیها را جلب نمیکنند. اما در مورد این فیلم قضیه کمی متفاوت است، چون امکان مونتاژ وجود ندارد و به نظر میرسید این بار، پری دریایی واقعی است: «من دلیل روش های قرون وسطایی برخورد با یک خبر را اصلاً درک نمیکنم. وقتی یک خبر، یک شایعه، یک دروغ اصلاً دهان به دهان نقل میشود و چنان فراگیر میشود که در هر ماشین و خانه و مغازه و خیابانی مردم فقط درباره آن صحبت میکنند، چرا صدا و سیما - حتا تلویزیون محلی- دربارهاش چیزی نمیگوید و نمایش نمیدهد؟! یا مطبوعات دربارهاش نمینویسند...» آسیه امینی، روزنامهنگار در وبلاگ شخصیاش از کسانی میگوید که فیلم و عکس این موجود عجیب را دیدهاند. گرچه به گفته امینی، پری دریایی افسانهای، اسیر دام ماهیگیران شمال شده است: «برخورد ما با عجایب خلقت، برخوردی نه از سر شعور و منطق بلکه بیشتر بر اساس دادهها و تجربههایی است که پیش از این در زندگی تجربه کردهایم. حالا در بین این همه عجایب آفرینش، شعور محدود ما چقدر توان تجربه کردن دارد؟»
امینی، تجربه عجیبش در سیستان را ملاک قرار میدهد که امکان هر شگفتی وجود دارد و میشود در مورد چیزی که تا به حال دیده نشده، تحقیق کرد: «دو سال پیش بود که برای خبری راهی 300 کیلومتری زاهدان در بلوچستان خودمان شدم. موضوع درباره زنی بود که ادعا میکرد یک قورباغه به دنیا آورده! باور کردنش سخت بود. در روستایی که من به خاطر این خبر تا آنجا رفته بودم، هفت سال باران نباریده بود. خشکسالی زمین را چنان قحطی زده کرده بود که پای من تا مچ در شنزار فرو میرفت. نخلهای خرما زیر خاک، تقریبا سفید رنگ شده بودند. نه چاهی، نه برکهای، نه رودخانهای، از آنجا تا اولین رودخانه غیر روان، چند صد کیلومتر راه بود. از طرفی یک نفر از این ها که میگفتند این زن دروغ گفته، به من جواب نمیداد قورباغه که تنها میتواند در محیط مرطوب زندگی کند، چطور در آن شنزار زنده مانده؟! وجود قورباغه دروغ بود؟ من رفتم دیدمش! ازش عکس دارم. از دست و پاهای عجیبش که برخلاف قورباغههای معمولی که ما دیدهایم، بین انگشتاش بازه و پره ندارد! ازش فیلم دارم. اشپیگل گزارش این سفر را چاپ کرد و البته روزنامه اعتماد هم در دو شماره منتشرش کرد.»
به گفته امینی، حتی اگر صید پری دریایی دروغ یا شایعه باشد، پرداختن به چیزی که همه جهان دنبالش هستند، ارزش سوال کردن را دارد.
زشتترین پری
خبر پیدا شدن پری دریایی فیجی پیش از این در روزنامهها چاپ شده بود و وقتی «گریفین» به هتل رسید، عده زیادی خبرنگار ساعتها بود انتظارش را میکشیدند و مجبورش کردند آنچه همراه داشت را نشانشان دهد.
بعدها P.T.Barnum، شومن معروف در یک برنامه تلویزیونی از دکتر گریفین خواست تا پری دریاییاش را به کلکسیون او بسپارد و گریفین تمایلی به این کار نشان نداد. Barnum اما روش دیگری برای مبارزه با گریفین دنبال کرد. او با استفاده از قطعات چوبی، یک پری دریایی ساخت، از آن عکس گرفت، به چاپ رساند و به همه مردم شهر به عنوان تصویر پری دریایی گریفین، قالب کرد. بعدها از تصاویر پریهای دریایی Barnum در تبلیغات استفاده شد و همه آن را به عنوان پری دریایی فیجی شناختند. مردم برای دیدن پری دریایی واقعی در کلکسیون شخصی گریفین، صف کشیدند اما انتظار آنها از پری دریایی چیزی بود که از تبلیغات Barnum به یادشان مانده بود. تبلیغات، پری دریایی را نیمیانسان- نیمیماهی نشان داده بود که نیمه انسانی آن به زن بسیار زیبایی تعلق داشت. اما آنچه گریفین به آنها پیشکش کرد، نیمه خشک شده بدن میمونی بود پیوند زده به نیمه یک ماهی چروکیده. البته گریفین، حاضرجواب بود: «ما نباید چیزی که در خیالهایمان از پری دریایی ساختهایم را باور کنیم. پری دریایی واقعی همین است که نشانتان میدهم و با رویاهای ما فرق دارد. بانوی فیجی، همان پری دریایی است. حتی اگر تجسم کامل زشتی باشد.»
پری دریایی فیجی به Barnum خیلی کمک کرد. بانوی فیجی تنها یک مدل کلاسیک بود تا Barnum بتواند تا مدتها در موردش حرف بزند و یک اتفاق ساده را به بمب خبری تبدیل کند. پس از آن او اجازه پیدا کرد پری فیجی را برای یک ماه در موزه شخصیاش نگه دارد. اما مشکل از جایی شروع شد که یک کارگردان حرفهای تصمیم گرفت در مورد واقعی بودن بانوی فیجی تحقیق کند و پس از مدتی مشخص شد که جریان پیوند بدن میمون به بدن ماهی واقعی است. پری دریایی فیجی، مدلی بود که ماهیگیران در ژاپن و جنوب شرق آسیا در اوقات بیکاری درست میکردند. آنها قسمت بالایی بدن میمون را به قسمت پایینی بدن ماهی میدوختند و برای تشریفات مذهبی استفاده میکردند! پری دریایی فیجی هم حدود سال 1810 و به وسیله یک ماهیگیر ژاپنی ساخته شده بود. البته پرونده پریهای دریایی، هیچ وقت بسته نشد.
مستند پری
برای 50 سال گزارشهایی از مردم ساکن سواحل هاوایی به گوش میرسید که از وجود یک پری دریایی خبر میدادند. اما این اخبار پراکنده هیچ وقت جدی گرفته نشد. سرانجام، قواص گمنامی توانست عکسهایی از این جانور نیم آدم- نیم ماهی بگیرد.
«جف لیچر» 43 ساله در 12 آوریل 1998، عکسی گرفت که به عکس پری دریایی معروف شد. او و شش قواص همراهش بیست دقیقه پری دریایی را تماشا کردند: «من پیش از اینها در مورد پری دریایی شنیده بودم. بیشتر ما آدمها وقتی از بیرون به این قضیه نگاه میکنیم داستانهای زیادی در این باره میشنویم و هیچ وقت باورمان نمیشود. من هم باورم نمیشد، تا صبح روزی که با چشمهای خودم دیدم... آن جانور 10 فوتی زیبا، مانند یک زن کاملا عریان بود. موهای بلند شناوری داشت و صورتش، زیباترین چهرهای بود که قواصان دیده بودند: «ما مسیر خودمان را میرفتیم تا راه را به گروه دولفینهای مدرسه دولفینها نشان دهیم. ناگهان یکی از همراهان فریاد زنان به نقطهای اشاره کرد. نمیتوانستم چیزی که میدیدم را باور کنم. او ناگهان از آب بیرون پرید و من احساس کردم برای یک لحظه قلبم از حرکت ایستاد. نیمی از بدن زیباروی، با فلسهای رنگارنگ پوشیده شده بود و در انتهای بدنش یک دم ماهی بسیار بزرگ داشت. هیچ روشی وجود ندارد که یک انسان بتواند این طور و به این سرعت شنا کند. او حتی سریعتر از دولفینها بود. یک بار دیگر هم از آب بیرون پرید و بعد در اعماق دریا ناپدید شد...»
تمام آن 10 نفر سرنشین قایق، به درستی این حادثه عجیب شهادت دادند. اما یک اتفاق عجیب دیگر هم در راه بود: «یک ساعت بعد ما به همان نقطهای که پری دریایی رویت شده بود رسیدیم و شروع به عکاسی کردیم. ناگهان احساس کردم چیزی به پای راستم مالیده میشود. نور فلاش دوربین اذیتش کرده بود و او سعی داشت خودش را پشت سرم پنهان کند. درحالیکه به سمت مخالف شنا میکرد، من چند عکس خوب گرفتم.»
Weekly World News تمام عکسها را برای بررسی به سه آزمایشگاه معتبر فرستاد و مشخص شد تمام عکسها اصل هستند: «احساس خوشبختی میکنم. چون یکی از کسانی هستم که حرفهای نیم قرن گذشته مردم این منطقه را به جهان ثابت کرد. پری دریایی سواحل هاوایی، واقعی است.»
پری، کوسه است
بیش از سه متر و بالاتنه و اندام جنسیاش شبیه زنان. اما پری دریایی ایرانی، با نمونه هاوایی فرق داشت؛ اصلاً زیبا نبود و بیشتر به ماهی انساننمایی شبیه بود تا انسان ماهینما. نویسنده وبلاگ «کیبرد آزاد»، بعد از خواندن مطلب امینی، قضیه را پیگیری میکند: «پیگیر این جریان هستم، چون جالب است و ارزشمند. یک در چندهزار ممکن است کشف یک گونه جدید باشد و به احتمال بیشتر ممکن است برای روزنامهها حادثهای جذاب باشد.»
او لینک فیلم را برای بیولوژیستها و متخصصین علوم دریایی و محققان پستانداران دریایی نیوزلند، آمریکا و انگلیس فرستاد: «آنهایی که جواب دادند متفقالقول بودند که این نوعی skate از خانواده کوسهها است. مساله حل شد. البته هنوز علاقهمند هستم ببینم سر این جسد چه آمده و شایعات محلی چه میگویند؟»
پری دریایی فیجی، پری دریایی ایرانی و پریهای دریایی دیگر، به قهرمان داستان «هانس کریستین اندرسن» شباهتی ندارند. بیشتر دانشمندان، پریهای دریایی رویت شده را نوعی کوسه تکامل یافته میدانند و با این حساب، باید رویای دیدن پری دریایی واقعی شبیه داستانهای کودکی را برای همیشه فراموش کرد. تنها یک امیدواری باقی میماند: هنوز دست انسانها به اعماق اقیانوسها نرسیده و تنها کمتر از 5 درصد جانداران دریایی شناسایی شدهاند
کلمات کلیدی :
» نظر